u bent hier  » Reizen » Kamperen » vouwfietsreizen

Een vouwfiets voor de leuke stukken

Ze fietsen van Amsterdam naar Zimbabwe. Maar in tegenstelling tot de principiële wereldfietsers, legde Tristan Raggers en Saskia Henze niet het hele stuk rijwielend af. Als de omgeving saai was, klapten ze hun vouwfiets in en stapten ze op de bus.

De vouwfietstocht van Tristan Raggers en Saskia Henze van Amsterdam naar Zimbabwe de afgelopen maanden begon in de TGV. 'Daarmee zijn we naar Spanje gereisd,' zegt Saskia. 'Het voordeel van de vouwfiets is dat je hem makkelijk kunt meenemen,' vindt Tristan. 'Fietsen vinden we leuk, maar we willen niet alleen maar fietsen.'

Veel wereldfietsers leggen uit principe elke kilometer fietsend af. Tristan en Saskia denken daar anders over. 'We hebben natuurlijk zware stukken gehad, waar we de fiets door het rulle Saharazand hebben moeten duwen, beladen met veertig liter water en voor vier dagen eten. Maar wij zijn geen Frank van Rijn-types.' Deze wereldfietser schuwt bijna geen enkele route.

Tristan en Saskia hebben veel gereisd. Vrijwel altijd met het openbaar vervoer. Saskia: 'Maar vaak dacht ik wel: had ik maar een fietsje. 'Tristan, die al vaker op fietsvakantie was geweest, speelde ook met de gedachte. In Bangladesh had hij al eens een roestige opoefiets gekocht om die een tijdje later weer door te verkopen aan een Indiase treinconducteur.

Voor hun reis door Afrika wilden Saskia en Tristan het gemak en de snelheid van een fiets. Maar ze waren niet gecharmeerd van de omvang en het gewicht van mountainbikes of randonneurs, 'We wisten van tevoren al dat we niet alles zouden gaan fietsen,'aldus Tristan. De keus viel daarom op een vouwfiets. Tristan heeft goede ervaringen met vouwbare vervoermiddelen. Met een vouwkano heeft hij in de Filippijnen een aantal maanden een eilandentocht gemaakt. Deze tweepersoonskano kon in een flinke rugzak worden vervoerd. De fiets moest ook tot een klein pakketje worden teruggebracht.

Ze kwamen uit op de Birdy Blue met voor- en achtervering, geleverd door Tromm Tweewielers in Amsterdam. 'Ik heb ze gesponsord omdat ik de vouwfiets uit het verdomhoekje wil halen. Veel mensen hebben het idee dat de vouwfiets niet lekker fietst,' zegt Eddy Tromm. Een tocht door Afrika was een goede manier om aan te tonen dat een vouwfiets sterk en comfortabel is. Tromm is overtuigd van de duurzaamheid van de Birdy Blue waarmee hij, tot verbazing van Franse racefietsers, de Mont Ventoux heeft bedwongen.

Tristan en Saskia gingen niet met een standaardmodel de deur uit. Allerlei onderdelen werden vervangen. Tromm zette bijvoorbeeld een betere en duurdere ketting en derailleur op de fiets. En hij gebruikte voor het achterwiel dikkere spaken. De slappe aluminium bagagedrager verving hij door een stalen exemplaar. De fiets was kortom klaar voor het ruige werk'. De vouwfiets kost in de winkel 2800 gulden. Tromm schat dat er voor zo'n 1700 gulden aan is verspijkerd.

De aangepaste Birdy Blue heeft zich gedurende de negenduizend kilometer lange tocht goed gehouden. Na terugkomst gingen Saskia en Tristan weer bij Tromm langs. Saskia: 'Hij glom van trots.' Alleen de banden waren een kwelling. 'Die waren niet goed. Ze scheurde gelijk.' Saskia en Tristan moesten hun toevlucht nemen tot kinderfietsbanden. 'En die banden slijten heel snel. Na duizend tot vijftienhonderd kilometer zijn ze glad en moet je ze vervangen,' zegt Tristan. Twaalf buitenbanden en acht binnenbanden hebben ze versleten. De kinderfietsbandjes hebben geen anti-leklaag. In de met doornen bezaaide Sahel verloren ze vele uren met banden plakken: twintig plakkertjes op een binnenband was niks bijzonders. Volgens Tromm zijn er ondertussen betere banden op de markt.

Buiten de bandenpech kunnen Saskia en Tristan geen nadelen bedenken. Of het moet zijn dat de kleine wieltjes moeite hebben met mul zand. 'Als het meer dan een centimeter diep is, kun je niet meer fietsen,' heeft Saskia ondervonden. Maar wat de snelheid betreft hoeft het vouwfietsje niet onder te doen voor fietsen met grotere wielen. In Ghana konden ze zonder moeite het tempo van een Canadese mountainbiker bijbenen.

Het grootste voordeel levert de Birdy Blue wanneer er niet kan worden gefietst. In de Westelijke Sahara moesten Saskia en Tristan door een niemandsland dat vol mijnen ligt en alleen in militair konvooi kan worden doorkruist. Ze vouwde hun fiets op en liftten mee in de auto van een paar Italianen. En op een rotsige en moeilijk begaanbare weg in het Atlasgebergte in Marokko stapte ze na lang zwoegen over op een terreinwagen. Dat was leuker dan fietsen. Saskia: 'Op dit soort wegen zie je in een auto eigenlijk veel meer van het landschap, omdat je niet meer op de weg hoeft te letten.'

Saskia en Tristan wilden geen tijd en energie verspillen aan saaie wegen. De vingers van Tristan glijden over de kaart van West-Afrika. Hij wijst een weg in Mali aan. 'Die weg van Bamako naar Mopti was niet interessant en ging door een soort steppe. Aan de zijkanten van de weg groeide hoog gras, waardoor je bijna niks kon zien. En het waaide toen heel hard.' Dan maar met de bus. Áls je een bus wilt nemen en je komt met je fiets aanlopen, willen ze dat je gaat bijbetalen.' Tristan gebaarde dan dat de chauffeur even moest wachten. In een handomdraai maakte hij van de fiets een pakketje ter grootte van een rugzak en verbeterde hij zijn onderhandelingspositie aanzienlijk.

Als het landschap of de dorpjes tijdens de busrit weer wat aantrekkelijker oogden, stapten ze weer uit. 'Je hoeft niet bang te zijn dat je ergens blijft steken. Als je verder wilt, stap je gewoon weer op de fiets,' zegt Tristan.
Ook het maken van contact met de plaatselijke bevolking gaat gemakkelijker met een vouwfiets. 'Zo'n rare fiets breekt het ijs,' merkte Saskia. 'We hebben heel vaak demonstraties moeten geven.' Kinderen zijn het meest nieuwsgierig naar die wonderlijke rijwielen. Gewone fietsen die zijn gemaakt voor lange Nederlanders, zijn voor kinderen veel te groot. Een vouwfiets is na het verlagen van het zadel en het stuur een kinderfietsje geworden. 'Die jochies maakten dan echt de blits in hun dorp.'

Tekst: Redactie Volkskrant / Michiel Slütter